Steve Jobs (2015)

Niektórych życie Steve`a Jobsa bardzo fascynuje. Niektórych na tyle, że postanowili nakręcić 2 filmy na jego temat w przeciągu zaledwie 2 lat ;)

Niewątpliwie jest on postacią niezwykle charyzmatyczną, barwną i po prostu ciekawą. Stał się człowiekiem-legendą nie tylko dzięki temu, co stworzył, ale również dzięki temu, jaki był.

Edward Nożycoręki (1990)

Masz 11 lat. Jedziesz na wakacje do wujostwa, którzy mają 1,5roczną córeczkę. Postanawiają któregoś wieczora wyjść do sąsiadów na imieniny i zostawić Cię samą z dzieckiem. Włączają Ci film na video. "Spodoba Ci się" - mówią. "To komedia" - dodają.

Amy (2015)

Przyznaję się bez bicia, że muzyka dla mnie zatrzymała się na latach 90tych. Nie słucham współczesnych wykonawców, nie śledzę ich karier, nie kibicuję nikomu młodemu. Postać Amy Winehouse była dla mnie więc trochę bezbarwna. Znałam ją jedynie jako mocno wytatuowaną celebrytkę, która pije, ćpa i przez paparazzich wiecznie przyłapywana jest na kolejnych imprezach. Gdy więc będąc na wakacjach dostałam od koleżanki SMSa z wiadomością o jej śmierci - obeszło mnie to tyle, co śmierć kolejnej "gwiazdeczki", która wykończyła się na własne życzenie.

Hotel (2013)

Skandynawowie to jednak są niesamowitymi obserwatorami. Potrafią wydobyć z sytuacji najgłębsze emocje i przenieść je na ekran. Nie boją się mówić głośno o sprawach trudnych, brudnych i brutalnych. Z każdym niemal filmem przekonuję się, że ten sposób postrzegania - niezwykle realistyczny, bez upiększania, silnie przemawiający do widza - bardzo mi pasuje. Po takim filmie czuję się niezwykle oczyszczona, choć pozornie upaprana niezłym gównem.

Dom (2015)

Dla nikogo odwiedzającego mojego bloga z mniejszą lub większą częstotliwością nie powinno być nowością, że za animacjami to ja nie przepadam. Wiecie, że bajki mnie raczej nużą, irytują i traktuję jako zło konieczne. Oglądam ich jednak sporo jak na moje możliwości (i chęci) z racji posiadania 8,5-latki w domu ;)

Ex Machina (2015)

Trailer tego filmu uwiódł mnie w kinie już jakiś czas temu. Pomysł, stylistyka, przepiękna Alicia - to było to, czego moje oczy i serce pragnęło każdą komórką.

Wasze pochlebne opinie utwierdzały mnie w przekonaniu, że warto, że z pewnością się nie zawiodę. Więc musiałam się o tym dziś przekonać.

Disco Polo (2015)

Polskie komedie w ostatnich latach to jedna wielka pomyłka gatunku. Nie śmieszą, nie bawią, jedynie żenują i zniesmaczają. W dramatach zaś brylujemy. Coraz więcej dobrych i bardzo dobrych filmów wychodzi z rąk polskich twórców.

Trochę się więc obawiałam "Disco Polo". I mimo że czekałam na niego od pierwszych o nim wzmianek kilka miesięcy temu, istniało ryzyko, że wyjdzie z tego kicz i nic więcej. A teksty w stylu "nie jestem fanem disco polo, a mimo to mi się podobał" tym bardziej mnie odstręczały.