Chatroom / Pokój na czacie (2010)

"Wyrosłam z czata" czy też wręcz "wychowałam się na czacie" - mogę się do tego już dzisiaj publicznie przyznać ;-) Kilkanaście lat temu bowiem dość namiętnie korzystałam z komunikatora zwanego ircem - dzięki niemu poznałam mnóstwo ludzi, a niektóre znajomości przetrwały do dziś dnia (z tego miejsca serdecznie pragnę pozdrowić przede wszystkim Ewę ;-) oraz mojego Szanownego Małżonka ;-) )

Podobnie jak bohaterowie nie zdawałam sobie wówczas sprawy z tego, ile zagrożeń niesie za sobą zatracenie się w wirtualnym świecie.

The Truth About Emanuel (2013)

Z opisu fabuły tego filmu wynikało, iż będzie to thriller o sprawiającej problemy nastolatce. Zapowiadało się więc intrygująco, zwłaszcza, że w głównej roli miała zagrać Kaya Scodelario - tak bardzo przypominająca mi Evę Green - jak zapewne pamiętacie - jedną z moich ekranowych kobiecych miłości ;-)

Kto się boi Virginii Woolf? (1966)

Ciasne pomieszczenie, kilka osób, nocne rozmowy - wiele było już filmów opartych na tym schemacie. I bardzo mi on zresztą odpowiada. Oczywiście pod warunkiem, że dialogi są intrygujące, a aktorzy charyzmatyczni. Bez tego niestety można spodziewać się jedynie nudy.

Przytul mnie (2010)

Są dramaty, których tematyka z założenia niesie ciężki ładunek emocjonalny. Oczekuje się po nich, że przemielą widza jak maszynka do mięsa, że zdruzgoczą, rozwalą na milion kawałków. Jeśli dorzucić do tego fakt, iż jest to film skandynawski, poprzeczka rośnie wysoko, a oczekiwania stają się mocno wygórowane. Czy jednak to kino sprostało założeniom?

Ponad nami tylko niebo (2011)

Są takie filmy, które w pierwszej chwili wywierają na widzu duże wrażenie, pozytywnie zaskakują. Jednak po tygodniu od seansu właściwie niewiele z nich w głowie i sercu pozostaje, co jest niezwykle przykre ...

Taśma (2001)

Rzadko zdarzają mi się spontaniczne seanse, tzn. filmów, o których nic kompletnie nie wiem, które włączam totalnie z marszu. Zwykle oglądanie skrzętnie planuję, nawet te w telewizji wynotowuję sobie w programie. Ale dziś było nieco inaczej - na ten film natknęłam się przełączając bezmyślnie telewizyjne kanały (co nie pamiętam już kiedy zdarzyło mi się po raz ostatni). Zaintrygował mnie lakoniczny opis fabuły oraz Ethan Hawke i Uma Thurman w obsadzie.

Nannerl, siostra Mozarta (2010)

Gdy tylko usłyszałam w 2010r. (a był to początek mojej miłości do kina), że ten film powstaje, bardzo się ucieszyłam. Kiedyś, lata temu, byłam ogromną fanką Mozarta, więc biografia jego siostry wydała mi się wyjątkowo intrygująca i warta poznania. Potem przegapiłam kinową premierę, a film stał się kompletnie nieosiągalny. Jakaż więc nieopisana radość mnie opanowała, gdy wytropiłam ten film na jednym z youtubowych kanałów - tym razem u Sali kinowej.

22 Jump Street (2014)

Tyle się nasłuchałam o kontynuacji "21 Jump Street" - że taka dobra, że taka zabawna, że dużo śmieszniejsza od poprzednika, że naprawdę z wielkim entuzjazmem zasiadałam do seansu. Miałam ochotę na salwy śmiechu i rozrywkę na poziomie.

Kochałem ją (2009)

Niezbyt często sięgam po melodramaty, aczkolwiek przed nimi nie stronię. Po prostu nie zawsze mam ochotę dostarczyć sobie tego typu emocji i się spłakać. Za tym filmem jednak przemawiało sporo dobrego - jest na podstawie kobiecej powieści, reżyserowany kobiecą ręką (choć reżyserka do tej pory znana mi raczej z aktorskiej strony), a także gra w nim Daniel Auteuil, który jest jednym z bardziej lubianych przeze mnie francuskich aktorów.

Zbaw nas ode złego (2014)

Ja i horror to mieszanka iście wybuchowa. Rzadko sięgam po ten gatunek filmowy, bo mam dość miękkie nerwy i trudno mi jest oglądać spokojnie takie filmy. Czasem jednak przychodzi taki dzień, że mam ochotę mocno się odmóżdżyć - a ten tytuł wydawał się nadawać do tego celu idealnie.

Cóż w końcu sponiewiera człowieka bardziej niż horror z duchami w tle, egzorcyzmami i próbą rozwikłania zagadki dotyczącej zła?

Klatka dla ptaków (1996)

Robina Williamsa widziałam już chyba w każdej z możliwych ról. Był na ekranie ojcem, mężem, nauczycielem, szalonym naukowcem, dziennikarzem, wariatem, robotem, lekarzem, prezydentem, księdzem, mordercą, psychopatą, a także Piotrusiem Panem. W tym zestawieniu zabrakło mi jednego jeszcze wcielenia - geja. Z wielką więc radością odkryłam, że w jednym ze swoich filmów gra homoseksualnego mężczyznę.

Robin to jeden z tych aktorów, którzy w każdej roli sprawdzają się znakomicie. Czy w "Klatce dla ptaków" również pokazał na co go stać?

Honeymoon (2014)

Skuszona niezwykle entuzjastyczną recenzją jednej z Blogerek, postanowiłam sięgnąć po ten film, zwłaszcza, że miałam ochotę na jakiś horror lub thriller. Iza obiecywała, że nie będzie krwi i flaków, więc brzmiało to bardzo kusząco :)

A jak było naprawdę? Przekonałam się o tym naocznie. Czy film jednak spełnił moje oczekiwania?

Medium (1985)

Polski horror? Brzmiało to tak absurdalnie, że musiałam go zobaczyć. Zwłaszcza, że to lata 80te, a filmy w naszym kraju wtedy robiło się inaczej (lepiej?). Zachęcała także obsada (Stuhr, Zelnik, Bista, Szapołowska, Dałkowska).

Mniejsze zło (2009)

"Mniejsze zło" to kolejny polski film, do którego trudno mi było do kilku lat się zabrać. Obawiałam się trochę mroczności i zła wcielonego, bo tytuł i opis fabuły były bardzo wymowne. Czy faktycznie było tak jak przeczuwałam?

Iniemamocni (2004)

Nie cierpię filmów o superbohaterach. Szerokim łukiem omijam zawsze wszelkie starcia tytanów, Supermanów, Batmanów i innych herosów. Nie kręcą mnie zupełnie postaci ratujące świat przed zagładą. Nie fascynują mnie i tyle.

Nie lubię także kreskówek, więc sięgam po nie w wyjątkowych sytuacjach (najczęściej w weekend z dzieckiem, ewentualnie w kinie z dzieckiem, czyt. zawsze z dzieckiem - li i jedynie! ;-) )

Bajka ta spełniała więc wszystkie możliwe wymogi, żeby mi się nie podobać. Ale nie od dziś wiadomo, że jestem masochistką. Zasiadłam więc przed telewizorem razem z Córą.

Listy od zabójcy (1998)

Patrick Swayze był jedną z moich pierwszych aktorskich miłości - prawdopodobnie z powodu roli Johnny`ego w "Dirty Dancing", którą skradł moje młodzieńcze serce. Do dziś mam do niego wielką słabość, choć żadną z późniejszych ról już mnie tak nie porwał - powiedziałabym wręcz, że odstając tak kompletnie od wizerunku tańczącego amanta, rozczarowywał mnie każdą z nich.

Mimo to od czasu do czasu sięgam po jakiś film z jego dorobku, bo zwyczajnie lubię na niego patrzeć :) W pewnym sensie przypomina mi również pewnego mojego ex boyfrienda ;-) tym bardziej miło jest oko z sentymentu zawiesić :)

Takim też kluczem wybrałam jeden z filmów ubiegłego weekendu. Głównie ze względu na aktora. Ale także ze względu na gatunek - dramat, thriller, kryminał. Potrzebowałam filmu, który mnie emocjonalnie rozrusza. Czy mu się to udało?

Mommy / Mama (2014)

Jak pewnie większość z Was wie i pamięta - jestem czołową Dolanohejterką ;-) Obraził mnie swoimi "Wyśnionymi miłościami" (porównywanymi, o zgrozo! do mojego ukochanego filmu Bertolucciego "Marzyciele"), zupełnie wkurzył swoim "Zabiłem moją matkę". Więcej szans nie dostał, bo nie chciałam się już nudzić i denerwować. Miałam go za irytującego gówniarza z totalnie wydumanymi problemami. I choć lubię w kinie tematykę LGBT, w jego wydaniu była ona dla mnie kompletnie niestrawna. Nie ceniłam go jako reżysera, nie bardzo chciałam mieć w ogóle z nim jeszcze do czynienia.

Do wczoraj.

Postanowiłam jednak jeszcze raz spróbować się do niego przekonać. Nie małe znaczenie miało tu ciągłe wiercenie dziury w brzuchu przez Filmowe Abecadło, który jest największym znanym mi fanem Dolana ever ;-) Miękka jestem, dałam się w końcu namówić. Czy żałuję?