Zacznijmy od nowa (2013)

Nie lubię Keiry Knightley - to chyba żadna nowość w sumie. Irytuje mnie jej szczękościsk (popatrzcie tylko na plakat!), irytuje mimika, rozczula totalny brak cycków i krzywe zęby. Przyznać jednak muszę, że aktorką jest niezłą i mimo, że mnie wkurza, lgnę do jej filmów jak mucha i w sumie całkiem sporo widziałam, a większość z nich ma u mnie wysokie noty.

Ten film był więc kwestią czasu, a choć od polskiej premiery minął już miesiąc, paliłam się do kina dość umiarkowanie. Entuzjastyczne opinie innych z jednej strony podsycały moją chęć obejrzenia go, z drugiej napawały lękiem, że nie podzielę tej zbiorowej fascynacji. Dziś w końcu nadszedł dzień, w którym z czystym sumieniem mogłam pobiec na niego do kina. Jaki był więc efekt?

Zamknęłam na chwilę oczy, zapomniałam o Keirze, dałam się ponieść chwili. Pozwoliłam, by historia, muzyka i poszczególne kadry porwały mnie bez reszty. Z wielką radością patrzyłam na Marka Ruffalo, który ostatnio pozytywnie mnie zaskakuje ("Iluzja", "Wszystko w porządku"). Wsłuchałam się w dźwięki, które mnie urzekły (choć sam głos KK mnie nie zachwycił - przykro mi).

Niesamowite ciepło biło z tej opowieści. Bohaterzy na te 100 minut stali się mi niezwykle bliscy. Razem z nimi cieszyłam się z ich sukcesów, razem z nimi byłam bliska łez w chwilach ich smutków. A wydawało mi się, że ostatnio empatia nie jest moją mocną stroną, że zamknęłam się w swojej skorupie, którą trudno rozłupać. Im się to jednak udało.

Dlatego też jeśli Wasze kina grają jeszcze ten film, to nie zastanawiajcie się dłużej. Gwarantuję, że zawiedzeni nie będziecie.

POLECAM!

U mnie mocne 8/10